Kling Kazimierz (1884–1942), profesor chemii Akademii Rolniczej w Dublanach, Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, Uniw. Jana Kazimierza we Lwowie i Politechniki Warszawskiej. Ur. 29 VIII w Przemyślu, syn Stefana, nauczyciela gimnazjalnego, i Jadwigi Sękowskiej. Do gimnazjum uczęszczał w Przemyślu, w l. 1902–7 studiował chemię na Uniw. Lwow. (równocześnie także jako student nadzwycz. w Politechnice Lwowskiej), gdzie w r. 1908 doktoryzował się na podstawie pracy O aldehydzie para-tolylo-octowym (Kr. 1907). Był na uniwersytecie uczniem, a w l. 1906–10 asystentem B. Radziszewskiego, którego w okresie choroby 1907–9 zastępował w prowadzeniu wykładów i ćwiczeń z chemii ogólnej. W l. 1909–10 przebywał na studiach specjalizacyjnych z zakresu chemii fizycznej i elektrochemii u W. Brediga w politechnice w Zurychu. W l. 1910–3 pracował jako asystent w Instytucie Chemii u S. Tołłoczki. Habilitował się w r. 1913 z chemii ogólnej na uniwersytecie lwowskim na podstawie pracy o rozkładzie i syntezie fosgenu. W l. 1914–5 pracował u H. Strachego w Wiedniu w stacji doświadczalnej przemysłu gazowego.
Po powrocie do Lwowa K. związał się w l. 1916–24 ściśle z I. Mościckim w pionierskich wtedy w Polsce badaniach nad gazami technicznymi, przystąpił do organizowanej przez niego we Lwowie spółki «Metan» i opierającego się o nią Instytutu Badań Naukowych i Technicznych, w którym od r. 1916 kierował pracownią analityczną, a od r. 1917 redagował jego organ „Metan”. W l. 1917–9 był profesorem nadzwycz. chemii ogólnej Akademii Rolniczej w Dublanach oraz docentem w Politechnice Lwowskiej, wykładając tam technologię oleju skalnego i wosku ziemnego. W r. 1919 mianowany został profesorem zwycz. chemii ogólnej i technicznej analizy gazów Akademii Górniczej w Krakowie, a w rok później profesorem chemii organicznej Uniw. Jana Kazimierza. Katedrę tę zajmował do r. 1929 (w r. 1924/5 jako dziekan Wydziału Matematyczno-Przyrodniczego), po czym przeniósł się do Warszawy, gdzie do r. 1937 był profesorem chemii ogólnej Politechniki Warszawskiej, tu w l. 1934/5 r. był dziekanem Wydziału Chemicznego. W l. 1935–9 K. był dyrektorem Chemicznego Instytutu Badawczego, który powstał w r. 1921 z przekształcenia Instytutu Badań Naukowych i Technicznych spółki «Metan» i został w r. 1926 przeniesiony do Warszawy; prócz tego redagował od r. 1921 przekształcony z „Metanu” organ Instytutu „Przemysł Chemiczny”. W r. 1932 był wiceprezesem Polskiego Tow. Chemicznego, od r. 1934 członkiem zwycz. Lwowskiego Tow. Naukowego, od 1935 członkiem korespondentem Akademii Nauk Technicznych w Warszawie.
K. zaznaczył się jako uczony, wynalazca i pedagog. Badania jego dotyczyły chemii ogólnej, organicznej i technologii chemicznej. Tematyka ogólnochemiczna występowała u niego we wcześniejszym okresie, tej dziedzinie poświęcił prace: doktorską i habilitacyjną, dwie prace z elektrochemii, jedną o analizie wód uzdrowiska w Niemirowie. W zakresie chemii fizycznej prowadził badania nad stałą dysocjacji. Bardzo wcześnie jednak, pod wpływem S. Tołłoczki, przerzucił się do technologii chemicznej, a sławę zdobył dzięki pracom z zakresu gazów technicznych, ropy naftowej, wosku ziemnego, asfaltów, nawet węgla. W zakresie technologii gazów opracował liczne publikacje o właściwościach gazów ziemnych, ich wartości użytkowej, sposobach i przepisach pobierania ich prób (wraz z H. Strache), zestawił też polskie gazy ziemne pod względem ich wartości kalorycznej. Dzięki zamiłowaniu do konstruowania precyzyjnej aparatury fizykochemicznej (w prowadzonych przez siebie katedrach miał stale pracownię do budowy aparatury pomiarowej i eksperymentalnej) dostarczał tak nauce, jak i przemysłowi wielu cennych aparatów, jak piknometry gazowe, densoskopy, bardzo skomplikowane aparaty dla oznaczania zawartości helu w polskich gazach ziemnych, dla ilościowego oznaczania niskowrzących węglowodorów w skroplonym gazie ziemnym (w 1936 równolegle z W. Podbielniakiem z Chicago), był też inicjatorem chlorowania metanu.
Niemniej interesowała K-a technologia ropy naftowej i bituminów. W r. 1916 opracował wraz z I. Mościckim podstawowe w przeróbce ropy naftowej zagadnienie rozdziału emulsji wodno-olejowych. Z kolei wprowadził nową, bezkonkurencyjną pod względem ekonomii ciepła, metodę przeróbki odpadów ropnych (tzw. kału ropnego), które stały się cennym surowcem bezwodnej, wysokoparafinowej ropy. Z inicjatywy K-a powstała pierwsza w Polsce fabryka skroplonego gazu ziemnego. W poszukiwaniu nowych źródeł paliw płynnych (w związku z potrzebami polskiego automobilizmu oraz gazyfikacji wsi) opatentował sposób wytwarzania ciekłego paliwa o dużej prężności przez zmieszanie spirytusu z niskowrzącymi węglowodorami (gazolina, eteryna). Wynalazkiem tym zainteresowały się Stany Zjedn. A. P., ale wybuch drugiej wojny światowej i zniszczenie zakładów spowodowało przerwanie badań. Kilka prac poświęcił metodom destylacji torfu, węgla brunatnego i kamiennego, lignitu i łupków bitumicznych w niskich temperaturach. Opublikował też 4 prace o wosku ziemnym, asfaltach i materiałach bitumicznych. Był inicjatorem badań nad sztucznym kauczukiem („Kosmos” 1913). Wreszcie w ramach Chemicznego Instytutu Badawczego podjął się opracowania obszernej monografii o polskim węglu. K. ustalił metodykę tych badań, zebrał wysoko kwalifikowane grono współpracowników (z geologii, górnictwa, chemii analitycznej, kotłów parowych), przeanalizował z nim węgiel 72 kopalń z trzech polskich zagłębi; dzieło to nie ukazało się jednak wobec sprzeciwu koncernów o obcym kapitale.
Jako długoletni redaktor „Metanu” i „Przemysłu Chemicznego” zabierał K. wielokrotnie głos na tematy ogólniejsze, jak znaczenie prac badawczych dla przemysłu, potrzeba planów perspektywicznych w nauce i w przemyśle, zasady i kierunki szkolenia polskiej kadry chemików technologów (wraz z I. Mościckim); pozostawił też po sobie prace o charakterze historycznym, np. dzieje Chemicznego Instytutu Badawczego, biogramy naukowe I. Mościckiego, S. Tołłoczki, W. Świętosławskiego, Z. Martynowicza. Opublikował ogółem ok. 60 prac, z czego 31 większych oryginalnych oraz dwa podręczniki; połowa z tego ukazała się w redagowanych przez niego czasopismach, kilka w wydawnictwach PAU, Warsz. Tow. Przyj. Nauk, oraz w „Chemische Zeitung”. Starał się zawsze o praktyczne zastosowanie nauki i przemysł zrealizował niejeden jego pomysł. W zakresie technologii posiadał liczne patenty swoje oraz kilka wspólnych z I. Mościckim i H. Strachem. Zmysł organizacyjny, zdolności pedagogiczne, znajomość potrzeb nauki i techniki polskiej, wreszcie sumienność naukowa predestynowały K-a na twórcę polskiej szkoły analityków i metodyków badań ropy i gazu ziemnego (W. Leśniański, Z. Biluchowski, L. Suchowiak, B. Więcławek, Z. Dobijanka, E. Beckówna, E. Kirschbaum, I. Klus, I. Jurkiewicz). W r. 1918 ożenił się z Marią Siemaszko. Zmarł 4 VI 1942 r. w Warszawie, zapomniany i opuszczony.
Estreicher, II 275; Górkiewicz M., Bibliografia publikacji Akademii Górniczo-Hutniczej 1919–1958, Kr. 1959 s. 206 (spis prac); Łoza, Czy wiesz, kto to jest?; Olszewicz, Lista strat kultury pol., (tu data ur. 1881); Peretiatkowicz A., Sobeski M., Współczesna kultura polska. Życiorysy uczonych, literatów i artystów z wyszczególnieniem ich prac, P. 1932 s. 102; Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919–1964), Kr. 1965 s. 112; Katalog Literatury Naukowej Polskiej, Kr. 1908–1930 VII 11, 42, XVI 64 (prace druk.); – Chemiczny Instytut Badawczy, W. 1929; Kwiatkowski E., Dzieje chemii i przemysłu chemicznego, W. 1962 s. 305, 310; Lampe W., Zarys histori chemii w Polsce, Kr. 1948 s. 37, Historia Nauki Polskiej w Monografiach, nr 4; Politechnika Warszawska 1915–1965, W. 1965 s. 384; Sprawozdanie Towarzystwa Naukowego we Lwowie, Lw. 1921 s. 285–6, 1934 s. 177–8 (życiorys i spis prac); Więcławek B., K. K. (1885–1943), „Przemysł Chemiczny” 1958 z. 4 s. 261–3 (fot., spis prac, mylna data ur. i śmierci); – Kronika Uniwersytetu Lwowskiego 1898/9–1909/10, Oprac. W. Hahn, Lw. 1912 s. 473; „Spraw. AU” 1907 s. 95, 1908 s. 101, 1911 s. 99, 1912 s. 105, 1914 s. 39; Spraw. Akad. Roln. w Dublanach, 1917–1918; – AAN: Akta personalne Min. WRiOP I/8.
Stanisław Brzozowski